mercredi, janvier 20, 2010

hoynohayespacios

todoquedóapretadocontralosbordesyempezóachorrearhacialoscostados,
pormásqueunointentaseevitareldesbordeeraimposible.veíacomose
desperdiciabatodoycomotodosederrumbabafrenteamiperonohabíanada
quesepudierahacer,intentévoltearynomirarmásperolaimagenenmi
cabezaeratanlatente,taninmediata,tanrealytangiblequemeeraimposible
nopensareneso.elpisosellenabaymispiesestabanyasumergidos,pensé:
jáqueironía,estoquetantoquiseevitarsesientetanricoentrelosdedos.
peroesadesesperacióndenodejarquesepierdatodonomedejabadisfrutar
lastexturasnilossaborescomodebía.caminabaymeresbalaba,mequejaba
yrenegabaporeltamañodesperdicioperoaunasíseguíacayendotodoalpiso.
empezéalloraryagritardeladesesperación,intentandobuscaralgopara
cerrar,algoparacalmarmimenteyfueahícuandocaíalpisorendidayderrotada.
alláabajosentílatexturaentremisdedosotravez,peroestavezfueron
mismanos.tuveunaimagenmentaldemimismaenesasituación,conlosojos
llorososylamiradadesesperada.quetristepensémientrasvolvíaasentir
esaricasensacionentrelosdedos.nopodíadejardemoverlos,noqueriaque
esasensaciónpararanunca.ahíentendíquetodaladesesperacionfuepor
gusto,sóloquenomehabíadadocuentadeloricaqueeslamierda.